kardeşlerim tüm yaşamım. canımdan çok sevdiğim anneannem annesi öldüğünde 8 yaşındaymış ve o yaşta kardeşlerine annelik yapmaya başlamış. geçen sene en küçük kardeşini kaybettiğinde 'o benim hem kardeşim hem kızım' diye ağlıyordu. o günden sonra, belki daha da öncesinde, kök saldı içime bu korku. sadece kardeşlerim için de değil anneannem ve sevilmeye değer her şey için. öyle işte. bunu ilk kez en büyük kardeşime açtım bugün. keşke benim kızım olsaymış dedim. keşke hepsi kardeşlerim değil de kızlarım olsalarmış. onları ben hep karnımda taşısaymışım da bana yakın ve güvende olsalarmış. zamanın geçmesinden korkuyorum. çok mu içten oldu bilemedim. bitireyim.