kim olduğumu bilmiyorum.insan geçmişi neden özler.çünkü her yeni gün.yenilemiyor bazen insanı sadece.güçlülük sınavı verdiriyor insana.şu an uçsuz bucaksız yeşilliklerle dolu bir ova da, bir dağ evinde olasım var.veya en sevdiğim insanın yanında olmak isterdim.hayat toz pembe değil maalesef.bir arkadaşım geçen gün cafede otururken, beni iyi güldürdün kanka diyordu.bu halimle bile insanları güldürebilidiğim için biraz mutlu olabiliyorum sanırım.dostoyevski'nin karakterleri içime işlemişcesine bir edayla kasvet içindeyken, yine de nefes alıyorum.ölüm korkusu aşkın ağır tadına karışıyor.tanrı var mı bilmiyorum.kader var mı bilmiyorum.tek bildiğim, ayakta kalmak için hiç bu kadar dirayet göstermediğimdi. sokakta bir evsizin umutsuz ama yine de hayata bağlı bakışlarından güç alacak kadar çaresizleşebilir mi insan.gözyaşlarım beni yıkarken, gülmeyi başarmak neyin ironisini çağrıştırıyor ki.babam gibi korkusuz bir adam olmayı isterdim.öyle değilim.öyle görünmeye çalışıyorum ama değilim.bir yandan çok güçlüyüm, bir yanım kimsesiz bir çocuk gibi.