bu eseri dinlerken kendimi hep "eski" istanbul'da yalnız başıma turluyormuşum gibi hissediyorum. erik satie'nin en büyük özelliklerinden birisi, parçaları ne kadar hüzüne bağlanırsa bağlansın hep espiritüel bir yanı mevcut. bu parçada da bunu hissettiriyor.