durup, "geçecek" derim kendi kendime. fiziksel acı ya da kalp acısı fark etmez, sonsuza kadar sürecek değil ya? misal, regl sancısından gözüm karardığı an kendime hatırlatırım: "en fazla birkaç saate geçecek, ben de uyuyacağım bir güzel." kalbim acıyorsa da aynısını söylerim: "öyle ya da böyle geçecek, hayat böyle devam etmez çünkü." bunu düşünmek acıyı hafifletmiyor belki, ama hislerine daha soğukkanlı bakabilmeni sağlıyor, acının üstüne panik eklemene engel oluyor, en güzeli de kendine acımaktan vazgeçiyorsun. öyle ya, eninde sonunda bitecek!