o bilmese de benim isim babamdır barış manço. 7'den 77'ye programında çok sevimli bir kızçe görmüş bizimkiler. "ay belki böyle sevimli olur" diyerekten adımı vermişler. genlerine güvenemeyip barış manço'ya güvenmelerine gönül koymuyorum. öyle güven veren garip bi adamdı. çocukluğum 7'den 77'ye'ye birgün çıkabilme hayaliyle geçti. isim babam belki bulurdu beni. türk filmlerinde hep böyle oluyordu. sahneyi temizlerken söylediği şarkıyla gazino patronunu büyüleyen ablalar böyle keşfediliyordu. sanırım o sıra henüz kemal sunal'dan öğrendiğim küfürleri sıralayıp bir daha türk filmi izlememe cezasına çarptırılmamıştım ki bunlardan haberdardım. ama biraz da burun kıvırırdım barış manço'ya. keşfettiği seslere ödül olarak diş fırçası verirdi çünkü. koskoca sese yapılır mıydı bu barış manço. "ispanak yiyor musunuz?" sorusu da bi acayip soruydu doğrusu. belki keşfedilirim diye ıspanak yiyordum ben. bir gün öldü barış manço. ben on yaşına gelmiştim. keşfedilmeyi beklemeyi bırakalı epey olmuştu. kasette gülpembe'ye sarıp sarıp ağladım o gün. beni keşfetmeden gitti diye ağladım.