üreme hedefli yaşamların artık son bulması gerekiyor.

ben çocukları çok seviyorum. özellikle erkek çocuklarına ölüyorum, ama çocuk doğurmak istemiyorum. yeğenlerim olsun sevip vereyim ana-babalarına istiyorum.

her kadın düşünmüştür sanırım ama erkekler için söylüyorum. içinizde sizden bağımsız ama size bağımlı bir canlı olduğunu hayal edin. kalp atışlarını duyabiliyosunuz, sağa sola kayıyor hissediyosunuz, tekme atıyor hissetmenin ötesinde dışardan görebiliyorsunuz. daha mükemmel bir şey düşünülemez herhalde. sırf bunları hissetmek için bile çocuk doğurabilir.

bebek fetus artık her neyse benim içimde yaşamaya başladığı andan itibaren büyük risk.
çocuğun herhangi bir engeli olsa ben bunu kaldırabilir miyim mesela?
ya da bir çocuğu o engelle yaşamaya mahkum etmeye hakkım var mı?
onun bana ihtiyacı varken bana bir şey olursa onu yalnız bırakmak zorunda kalırsam ne yapar kendi başına?
onu ne kadar sevdiğimi anlatabilir miyim gösterebilir miyim?
onu mutlu edecek şartlarda yetiştirebilir miyim?
ya her şeyi fazlasıyla verirsem de yetinmeyi bilmeyen mutsuz bir çocuk olursa?
olmaz ya hadi ben mükemmel bir anne oldum ya babası yeterli olmazsa ben yanlış seçim yaptım diye onu mutsuz etmeye hakkım var mı?
çok iyi bir baba olurda benim için iyi bir eş olamazsa biz birlikte yaşayamıyoruz diye çocuğu birimizi seçmek zorunda bırakmaya hakkım var mı?
bizden yana her şey çok iyi gitti diyelim, dışarısı sapık dolu onlardan nasıl koruyabilirim çocuğumu?
benim inandığım doğruların çok tersi yönde ilerleyen bir ülkede nasıl bir gelecek vaadedebilirim çocuğuma?

bunların hepsi bir yana benim için bir erkeğe senden çocuk yaparım demek çok büyük bir şey. çok iyi bir baba olacak olabilir ama benim çocuğumla olamayabilir. büyük konuşmuyorum bir gün birine ondan çocuk yapacak kadar aşık olursam onu bu zevkten mahrum edemem, ama oğlan olacak kız olursa boşarım, kuma getiririm üzerine gözünün yaşına bakmam.