bugun ikinci defa izlediğim, ve yine izlediğim en güzel filmlerden biri olduguna kanaat getirdiğim film.
yalnızca ana karakterin hikayesiyle degil, ayni zamanda birçoklarıyla yan hikayeyle cok güzel bir mesaji muhteşem bir vurguyla veren, izlerken bir yandan "kendime bu eziyeti niye yapiyroum ki" dediğiniz ama ayni zamanda filmdeki derinliğe sahip olmaktan ürküten bir zevk aldiginiz film.

senaristi carl lund'un eski bir devlet okulu öğretmeni oldugunu bilmek ayni bir hüzün katıyor filme.

henry'nin aralardaki konuşmaları cok anlamlı. cok basit ve muglak gibi görünseler de aslanda uzun bir yolculuğun sonucunda ulaşılan tanidik bir yer gibi. her seyin ne kadar karmaşık oldugunu anlayınca zor bir cozum yerine basit bir kabullenişi anlatıyor henry bize. "sorumluluklarimizi yerine getiremiyoruz, ama biz de aslinda kendi sorunlarımızla boğuşuyoruz. cocuklari egitmesi gereken robotlar degiliz, teselliyi tulu yollarda bulan ve hayatla basa çıkmak icin farklı savunma mekanizmaları geliştirmiş bireyleriz"

filmde en begendigim replik ise lucy liu'nun repliği "umursamamak kolaydır, bir seylere onem vermek cesaret ve ahlak ister."

bircok cümlenin saatlerce aciklamasi yapılabilir, butun karakterlerin hikayesi ayrica konuşulabilir. bu filmi izleyince icinizde derinlerde bir seylerin acidigini hissetmiyorsanız hayat size cok tatlı davranmış demektir.