biz tıpçılar hastane içinde okulda olsun o kadar farklı ortamlarda bulunuyoruz ki herkesin dediği gibi duygusuz bir hale geliyoruz . diğer insanların muhabbetleri konuştukları şeyler ilgimizi çekmiyo farklı bir hal alıyoruz sohbetlerimiz konuştuklarımız bir yerden sonra ayrılıyo diğer insanlardan acı ama malesef böyle.. doktor egosu deniyor ama doktor olabilmek için hayatının 1/3 kısmını feda ediyor insan mezun olduktan sonra öyle bir egoya ulaşıyor ki bütün dünyayı katletse bile o insan hatasını sorgulamaz hale geliyor.. başlarda vicdani sorumluluklarının etkisinde kalınabiliyor fakat belirli bir zamanda sonra hissizleşmeye başlıyor insan.