eğer hala seviliyorsa unutulması zordur. aylar sonra ondan gelen mesajla ekranda adını görmek kalp atışlarını hızlandırır. ki o zamana kadar hiç alakasız isimleri onun ismiymiş gibi okuduysa insan daha da heyecanlanır. ne diyeceğini bilemez insan. espri mi yapsa ciddi mi olsa, ne sorsa ne cevap verse. hayatında olan insanın iyi olup olmadığını sorarsın, iyi ya senin birileri var mı der. senden sonra kimseye bakamadım diyemezsin. attığı mesajları dönüp dönüp okursun, adına uzun uzun bakarsın.

unutmak neden bu kadar zor? hani zaman geçtikçe unutuyordu insan? benim dışımda herkes unutabiliyorsa bu dünyanın adaletine inanmıyorum ben. geceler boyu yazdığım şiirleri bir kez olsun okuyabilsin isterdim halbuki. tam kafamdan attım dediğim günden sonraki gün mesaj atması da apayrı bir şey ya. ne desem bilmiyorum ama, bugünden sonra eskisi kadar da önemsemiyorum galiba.

ekleme: kimi kandırıyorum ben önemsemiyorum falan.