birey olamama ve kisilik eksikligi.

bu tarz bir toplumda yetisen, disari daha kapali bölgelerde büyüyen cogu insan birey olamiyor. kendi fikirleri olmuyor genelde.
erken yaslardan itibaren baskalari onlarin adina karar verdigi icin baskiyla birlikte bu böyle, daha sonra da devam ediyor.
haci, hoca , ögretmeni, annesi, babasi, abisi, ablasi veya arkadas grubu icindeki bir büyügü ne dediyse neye inaniyorsa dogrudur. aksi düsünülemez. onlara göre yasar, oy verir, kendinden büyük gördügü iki süslü laf edebilen bos manipülatif insanlarin gölgeside yasamaya mahkum olurlar. kendi fikirleri önemli degildir. aslinda kendi fikri de yoktur, kalmamistir. o yüzden nereye ceksen oraya gider. güdülmesi gerekir.
baska biri gelip ya sen bireysin bi dur düsün derse sinirlenir. düsünemez cünkü.
erdem, haysiyet ve ahlak anlayislari yoktur veya zayiftir. saygi duymasi gereken seyler de degildir bunlar zaten.