çocukken bir yerlerden ara sıra duyup mutlu olduğumdur. bir şekilde sanki hep çalmasını bekliyormuşum gibi duyunca huzura kavuşurdum. ismini bilmemek bu gizemli bekleyişlerimi anlamlandırıyordu. zira her istediğimde dinleyemiyordum, o istediğinde beni buluyordu.

sultan-ı yegah bir makam adı. hayalimde hep, attila ilhan'ın akşam ay ışığı çıktığında, perdelerini açıp sakince pencere kenarındaki tekli koltuğundan kalkıp, plağa sultan-ı yegah makamından bir şeyler koyup eski aşklarını düşünmek ve ay ışığını seyretmek üzere koltuğuna geri döndüğünü, kurarım.

attila ilhan'a da, ergüder yoldaş'a da sonsuz teşekkürler bu şahaser için.