bir gün önce nefret edebilecekken bir sonraki gün mesela nasil hayran kalabiliyorsun , iki söz bir de gülümseme eklenince herseyi alt üst ediyor. bunu dusunuyorum.

cok garip geliyor iste. onceki gun zaten kotuydu boyle olmasi da cabasi derken sonraki gun hakli bir aciklamasi vardir elbet isin ic yuzunu bilmeden bir yargiya varmamak gerek diyorsun, sonra da hakli buluyorsun.
belki de kendi kendime bilerek yalan soyluyorum ama ne kadar da guzel degil mi . yani olmasa da aslinda oyle birsey varmis gibi dusunup o seye inanmak.

ve ben yalanlara inanirim kendime soylediklerim de dahil hepsine inanasim gelir . cok zor bir istir . onu inandirmak da ayri bir yetenek. biri bana yalan soylesin ve sonra da fatkina varayim, cok mutlu olabilirim tabi bazen erken farkina varinca da erkenden oyunu bozdugum icin birazcik canimin sıkıldıgı olur.

boyle gidiyor iste biri biterken diger kuyrugunu yakalayip arkasindan geliyor ,