herkesin hayatında ayrı bir köşeye oturttuğu bir yazar vardır. ne yazık ki benimki de bu hastalıklı adam. kendime öyle yakın hissettiğim oldu ki bu öfkeli, bu mizantrop, bu ikiyüzlü, bu huysuz herifi yazdıklarını okumaktan korkar oldum. ama yine de okumaktan vazgeçemedim ve okudukça hem ondan nefret ettim hem kendimden. beni azarladıkça ona hayranlık duygum da arttı, kızgınlığım da. öldürmek istediğim bir baba figürü gibi büyüdü içimde, ne var ki onsuz da yapamadım. onu ilk elime aldığım güne, içime zehrini gizlice akıttığı o ilk güne lanet olsun. kendi gibi beni de bitirdi bu bitik adam.