-
anlamlandıramıyorum dediğim zaman insanların bu kelimeyi tekrar etmesini ve bu kelimenin üzerine konuşmasını neyi diye sormamalarını ciddi anlamda anlamlandıramıyorum. yani bunu diyor olmamın bir sebebi var, niye o kısma değil de en saçma yere takılıyorsunuz. işin garibi bunu etrafımdaki herkesin yapması.
anlamanızı istiyordum, artık istemiyorum. tek başıma her şey iyi. yalnızlıktan nefret ediyorum ama daha iyi bir çözüm ne bulabiliyorum ne de sunuyorsunuz.
dostlarım, beni kendi ellerinizle kaybediyorsunuz, daha sonra dönüp nerdesin diye sormayın, yoruldum. -
soğuktan değil yalnızlıktan üşüttüm, üstüne üstlük kafayı. yardıma ihtiyacım var ve sorun bende bunu atlatmak istedikçe hislerimle yalnızlaşıyorum. hep şikayet mi edeceğim? bu bir saplantı, kurtarın beni. -
tamam diyorum, her şey bitti, iğrençleşti.
sonra o birkaç insandan biri olan kardeşim, şu an olduğu gibi tam karşımda oturuyor ve diyorum ki, bana değer veren insanlar hâlâ var. umut var yani.
bu dengesizlik öldürecek beni.
iyi ki bazı insanlar beni her şekilde kabulleniyor. -
sen beni sevme, ben yalnız öleceğim. -
uzun bir aradan sonra tekrar ayaklarımda aşırı güçsüzlük hissi fazla gelmeye başladı. islak olduğunu bildiğim halde bir banka oturdum. zamanın geçmesini, biraz da güç toplamayı bekliyorum.
başka bir itiraf ise, dün son zamanlarda aklımın içinde kısır döngü şeklinde dönüp duran düşünceleri buraya yazdım, yarısına bile gelmemiştim ki, on binden fazla kelime olmuştu. daha da yazmak istemedim, hepsini sildim. zaten ne önemi var ki? hiçbir şeyin hiçbir önemini artık göremez oldum, kendimi kapanıma kıstırıp düşüncelerime yetişmeye çalışıyorum. sözlük sanırım daha da deliriyorum. -
odamda o kadar fazla durdum ki artık pencereden atlayıp bir şeyler yapasım var.
yurt odasında tek başına kalmak insanı çıldırtıyor sanırım. ya da ben çoktan kafayı üşüttüm, bilmiyorum.