-
kendime karşı takındığım yıkıcı tavırlar yüzünden hiçbir şeyi tamamlayamıyor, ardımda yarım yamalak işler, ufalanmış ilişkiler bırakarak nerede bulunduysam oradan ardıma bakmadan kaçıyorum.
kendimi sevmeyi beceremediğim için insanları da sevemiyor, bu sevgisizlik hali içinde eksik, kırık dökük yaşıyorum. bu canımı acıtıyor bazen. bazense hatırda kalan hiçbir şey hissettirmiyor, her söze, her harekete, her insana nötr yaklaştırıyor. benim dışımda büyüyen ama hareketlerime ve duygularıma yön veren bir oluşum sanki.
yaşamak şu sıralar böyle bir düzensizlik hali işte. ne yaptığımı, ne yapacağımı ve niçin yaptığımı bilmediğim bir düzensizlik. -
alakasız yerler, alakasız insanlarda kendimi arıyorum. bulamıyorum tabii çünkü kendime bakmayı bir türlü beceremiyorum. eğer bakarsam bulacaklarımdan mı korkuyorum bilmiyorum. insan bu kadar korkak olmamalı. -
insanlara her şey vay şöyle yoluna girer vay böyle yoluna girer deyip hiçbir şeyi yoluna sokamayan o aciz benim. selam. -
eskiden çocuksu da olsa yeni seneye dair şunu şunu yapacağım der hayatımı planlamaya çalışırdım oysa bu sene 2017'ye giriyor olduğumuzun ayırdına daha yeni vardım. şöyle bir total durumu gözden geçirip vay 2016 bitmiş dedim kendi kendime. sonra elimdeki kitabı okumaya devam ettim.
bir zaman sonra geçen seneler sadece rakamlardan ibaret olmaya başlıyor sanırım ve bence bu korkunç bir şey. yeni olana, gelecek olana dair umut hiç tükenmese, hep taze kalsa keşke. -
hiç susmayacakmışım gibi, içimde ne var ne yoksa kusuyormuşum gibi konuşmak, anlatmak istiyorum. yapamayınca susuyor, sustukça daha fazla biriktiyorum. bitmez tükenmez çaresiz bir döngü.