aylardır taşınmam gerekiyor, etrafa haberler gönderiyorum, sürekli ev bakıyorum ve geçen zaman neredeyse bir yıl. oblomov'u şuan okuduğumdan daha iyi anlıyorum. mesela yurtdışına gitmem gerekiyor çokça tavsiye de alıyorum uzun süreler geçiyor hala pasaport bile çıkarmadım. olduğun yerde kalmak. hayal kurup, kafanda hesaplar yapmak ve zamanın nasıl geçtiğini anlamamak. öylece durduğun yerde ölmek. oblomovluk.

keşke tam olarak oblomovluğu da yaşabilsek. mesela köle gibi çalışmak zorunda olmasam. en son 25 saat çalışıp projeyi teslim etmem gerekmemiş olsa. çarşamba öğlen üçte gidip perşembe akşam beşte ajanstan çıkmış olmasam. ve başkalarını zengin etmek için bu kadar çalışıp kendim için oblomov olmasam.

iyi ki bu kitabı okumuşum. hatırlıyorum bitmek üzereyken son sayfaları az az okudum bitsin istemedim. bu kadar rahat ve halinden memnun bir karakteri okumak, elimde, zihnimde onları yaşamak, bana o dönem uyuşturucu gibi bağımlılık yapmıştı. koltuktan kalkmak istemedim, işe gitmek istemedim, sevişmek bile istemedim, öylece oturup ölmek istedim. aklıma geldikçe, mesela benim bir tarla sahibi olmadığım aklıma geldikçe, aslında oblomov bile olamayacağımı fark ettikçe anca o oblomovka'da bir işçi olabileceğimi fark ettikçe bu hayattan bir kez daha nefret ettim. bana çok garip duygular yaşattı bu kitap. adrenalin dolu bir hayat istediğimi sanıyorum ama oblomovluktan ölen bir köle olacağımın farkına varmamı sağladı.