güzel ve de başarılı bir filmi daha kaydettik hayatımızın seyir defterine.

!---- spoiler ----!

ilk sahneler dışarıya ve içeriye bakan apartmanların labirent gibi görünümleri ile başlıyor. insanın içindeki karmaşayı, iç seslere karışan sessizliğin filme hakim olacağı daha evlerin tepeden çekimi ile anlatılmaya başlanmış sanki.

ve ölümlü olabilmek insanın hayatını anlamlandıran şey olsa da, parçanın bütüne olan hasretinden dem vurmuş film özünde. insan dediğin kendini tamamlayacak olanı arar yaşadığı süre içinde.
o sebepten bar sahnesinin vuruculuğu muhteşemdi. sanırım izleyen herkesin de aklında en çok kalacak olan sahnelerin başında geliyordu.

ve şiir.. çocukluğun masumiyeti..
iç seslerimiz, dışımızdakinden farklı değilken, büyüdükçe insan içinde konuşan, dışında susan bir varlığa dönüşüyor.
ve sadece çocuklar hissetmenin ötesinde görebiliyorlardı, diğer herkesten farklı olarak melekleri.
burada meleklerin içimizdeki "umut" u simgelemiş olabileceğini de düşünmedim değil.

ve livaneli'yi duyunca inceden, eş zamanlı izlemede hepimizin yüzünde aynı tebessüm oldu sanırım başka başka şehirlerde diye düşünmeden edemedim.

genel anlamda çok beğendiğim filmin, özellikle başlardaki monologlarının ağır olduğunu da belirtmeden geçemeyeceğim. ilk 40dk bu anlamda biraz daha durağandı. ama kalanı için kesinlikle izlemeye değer şahane bir film nazarımda. durağanlığa aldanıp izlemeyi bırakmayın derim.^:göz kırpan gülümseme^


!---- spoiler ----!
youreads sinema grubuna minnetlerimi sunarım. bir güzel filmle daha buluşturdukları için bizi.