nasıl yaptığını anlatmakta güçlük çekiyorum fakat öyle başarılı bir şekilde yapmış ki nerdeyse her sahnesinde kendimi ekrandaki karakterin yerine koyup hissettiği duyguları hissedebiliyorum. daha en başındaki sahnede mesela köyden büyük umutlarla gelen yusuf, mahmut'u beklerken geçirdiği her saniye benim içimde büyüyen bir çaresizlik topuna dönüşüp moralimi bozabiliyor ya da yusuf'un ayakkabılarını dolaba fırlatan mahmut'un içindeki nefreti hissedip ben de içimde oluşan nefreti maddi bir varlığı cezalandırarak azaltmak isteyebiliyorum . daha nice şeyler var, bunlar sadece aklıma ilk gelen şeyler.