çok sevdiğim bir item.

küçükken babam bana hep kol saati alırdı.
dijital, metal kordonlu, plastik kordonlu, kurmalı...
çeşit çeşit saatim oldu.
belki de saat sevgimin temelinde o dönem yatıyor.
büyünce merak ettim.
çünkü bir çocuğa bu kadar saat alınması normal gelmemişti bana.

bir sohbet esnasında babamdan, babasının çocukken ona bir saat alma sözü verdiğini duydum.
söz vermiş sağ olsun da hiç almamış. zaten bırakıp gitmiş.

o zaman anladım.
tabi babamla hiç paylaşmadım bunu.
her yeni saatte gözümdeki mutluluğu gördüğünde neler hissediyordu acaba.
yıllar boyu nasıl da uhde kalmış içinde.
seneler sonra bile unutmamış.

kendi parama sahip olduğumda bir kendime bir de babama saat aldım.
kendime casio ona seiko.
otomatiğinden :)

kol saati candır.

babalar daha candır.

bu da böyle bir anımdır.