düşüncelerine ve bunları ifadesine hayran olduğum bir abinin sözüyle başlamak isterim.

"üniversite arkadaşlığı yağmurda aynı şemsiyenin altına sığınanların ilişkisine benzer. yağmur dinince herkes yoluna devam eder."

kendi hayatımda ve etrafımda -çoğunlukla- gördüğüm üniversite arkadaşlıkları bunu doğrular nitelikte. o yüzden kesinlikle katıldığım bir görüş.

araya mesafe giriyor, herkes bir yere dağılıyor, hayata atılıyor ve kendi hayatına bakıyor, herkesin seçimleri farklı ve hayatı buna göre bir yöne gidiyor... sonuçta yanyana can cana arkadaşların çoğu facebookta kişi listesinde bulunan, arada şarkı paylaşımları beğenilen birer isme dönüşüyor.

evet kimsenin hayali bu değildi üniversitedeyken, ömür boyu dost olunacaktı, her yaz birlikte tatile gidilecekti, her ay birbirine nostaljik mektuplar yazılacaktı... olmadı.

tabi ki istisnalar var herkesin hayatında, üniversitede kalabalık gruplar halinde takılırken üniversite sonrasına yalnızca birkaç dost taşıyabiliyoruz.

ama olsun, az olsunlar öz olsunlar. canlar iyi ki varlar.