hayatın en büyük sırrına dair bir şiir.

eylül 2015'te, bugüne kadar geçirdiğim en berbat zamanları yaşarken, ruhum bedenime hapsoluş hissediyordum. bu şiiri okuduğum kişi yoktu hayatımda artık. ve şöyle ifade ediyordum kendimi:

"birisi'ne okumuştum bu şiiri. yine ardından üzüldüğüm, ama kendisine bir türlü bu kızgınlığımı ve kırgınlığını söyleyemediğim birisi'ne. aldandığım bilmem kaçıncı birisi'ne... o gittikten sonra, böyle bir anda vücudum en uçlardan başlayıp bedenimin merkezine doğru çökse, yok olsam, var olmamış olsam kimsenin anılarında ve o birisi'ni hiç tanımamış olsam demiştim. ve bu şiiri onun için hiç etmeseydim.... her okuduğumda bana sen aptalsın diyor artık sadece."

demek ki o "bir şey" eylülde de varmış. bizim eylülümüzmüş o sadece ve o buldukça isteyerek kaybettiğimiz şey hayatın en büyük sırrı aşk'mış.