murathan mungan'ın ilk romanı olan yüksek topuklar bence tam anlamıyla fiyasko. okurken hem çok sıkıldım hem de inanılmaz sinir oldum. kitap bana göre kalıplardan oluşuyor. kitabın içindeki tüm isimler adeta kalıptan dökülmüş gibi, yaptıkları, düşündükleri, söyledikleri, geçmişleri, gelecekleri tek tip. bu tek tipi kırmış gibi gösterilen nermin karakteri ise tek tipin en alası.

üniversitede bütün genç kadınlar devrimci olur, solcu olur, evlerde hararetli hararetli tartışmalar döner, örgütlenmeler olur, bir sürü erkekle yatarlar, sonra mezun olurlar, o devrimci kadınların devrimciliği kalmamıştır, yaşlanmışlardır, çirkindirler -halbuki gençken çok güzel oluyorlar- mutsuz evlilikleri olur, aşktan, sevgiden, iletişimden bihaber yaşarlar, çocuk bakarlar falan fıstık. ama tüm bunların arasında bir kadın vardır ki -nermin- yalnız yaşar, özel bir şirkette reklamcıdır -hep reklamcı olun zaten-, iyi para kazanır, arada bir sevgilisi olur, 35 yaş civarındadır, herkesten farklıdır, diğer insanlar ona evde kalmış muamelesi yaparken o da diğer insanların küçük hayatlarını küçümser aslında. evlilik, çoluk çocuk ona göre değildir, o bohem hayatın kadınıdır, şarap sever, eski arkadaşlarıyla karşılaşınca konuşacak bir şey bulamaz, o kadınlar nermin'in çocuksuz oluşuna, nermin onların dar hayatına üzülür içten içe vs vs. böyle klasik bir kitap işte.

en sevmediğim nokta ise toplumun kadına, kadının kadına, erkeğin kadına dair ne kadar kötü fikri, kötü etiketi varsa işte bunların hepsinin 5 yaşındaki tuğde üzerinden verilmesiydi. 5 yaşındaki bir kız çocuğunu "fitne, fesat, sinsi, ahlaksız, aynı anda 5 erkeği birden ayarlayabilen, aşırı süslü, makyajlı, alışverişten başka hiçbir şeyden anlamayan, para delisi, dedikodu hastası, tek amacı şöhret olmak isteyen" bir kadın gibi çizmesiydi.

"kapı açılıp da salona girdikleri anda, başıma gelecek olan felaketi anlamıştım. aynı erkeği çılgınca seven iki gözü kara rakibenin, en kanlı zamanlarında yüzyüze gelmesi gibiydi ilk karşılaşmamız. sanki benimle hesaplaşmaya gelmişti. bana günümü gösterecekti. kana kandı. ya o, ya bendi. salonun ortasında çaresiz kalakalmıştım. karşımda beş yaşında bir kız çocuğu değil, fettan, şuh ve kindar bir kadın vardı. ben öyle başıma gelecek felaketleri sezmiş olmanın şaşkınlığıyla aval aval bakınırken, annesinin yanından kopup, zarif olduğunu sandığı gösterişli adımlarıyla yanıma geldi. yüzünde pembe dizilerdeki zengin, iyi eğitim görmüş, kötü kalpli genç kızlara özgü çarpık bir gülümsemeyle, manalı bir şekilde elini uzatarak: 'merhaba ben tuğde' dedi." beni inanılmaz rahatsız eden nermin'in ağzından dökülen bu tanımlama cümleleri 5 yaşındaki bir kız çocuğu için. ve kitap bunun gibi bir sürü paragraftan oluşuyor.

yüksek topuklar'ın bakış açısını, zorlama sıfatlarını, basit olay örgüsünü, karakter analizlerini, tiplemelerini, ucuz üslubunu hiçbir şeyini sevemedim.

edit: yüksek topuklar için murathan mungan'ın ilk kitabı demişim, ebruli sağolsun yanlışımı düzeltti. ilk romanı olacakmış.