bugün başladığım hitchcock maratonunun ilk durağı.

cameolarıyla meşhur hitchcock'u filmin başlarında piyanistin dairesinde saatle uğraşırken görebiliriz.

film boyunca sakatlığı yüzünden evde oturmak zorunda kalan ve sıkıntıdan patlayan fotoğrafçımız jeff'le beraber onun penceresinden olayları takip ediyoruz. tek mekan film aşığı bir insan olarak filmi hiç sıkılmadan ve merakla izledim. grace kelly'nin görüntüye girdiği her saniye "nasıl insanüstü güzellikte bir yaratık bu kadın?" diye düşünmekten de kendimi alamadım bu arada.

!---- spoiler ----!

filmden sonra okuduğum birkaç yorumda ve incelemede freudyen bir bakış açısıyla jeff'in eylemlerinin bir şekilde cinselliğine dayandırıldığında gördüm. nedense izlerken bende pek öyle bir izlenim bırakmamıştı. jeff'in lisa'ya karşı olan ilgisizliğinin sebebi ilişkilere tıpkı fotoğrafçılıkta olduğu gibi realist bir biçimde bakmasıydı bence. lisa gibi güzel, romantik ve yegane ilgi alanı moda olan bir kadınla kendisi gibi maceraperest ve işine aşık bir adamın geleceğinin olmadığına inanıyordu haklı olarak. yine röntgencilik herkesin zihninde cinsellik/sapıklıkla eşleşen bir kavram. ama jeff'in eyleminin altında cinsellik yatmıyordu bence. dünyaya fotoğraf makinesinin altından tanık olan ve insanları her daim gözleyen bir adam hapsolduğu evinden karşısındaki 10larca gözlenecek hikayeye, maceraya karşı koyamadı sadece. onun ruhsal doyuma uğraşmasını sağlayan delicesine bağlı olduğu fotoğrafçılıktan uzak kaldığında doyumunu bu şekilde sağlamaya başladı ve bir cinayete tanık olduğunda bunun peşini bırakamadı. lisa'nın jeff'in fikrine inanıp böylesine yanında olması ve hatta sonunda komşunun evine girecek kadar çıldırmasının sebebi ise elbette jeff'e onun geleceğinde yeri olabilecek o maceraperest kadın olduğunu kanıtlamak istemesi.

!---- spoiler ----!