bir süre sonra alışılınca bu sefer hayata insan sokmakta zorlanıyor insan.

sürekli dışlanan bir insan olduğumdan dolayı hayatımın büyük bir bölümünü yalnız olarak geçirdim. bu sebeple de bir sürü hobi edindim kendime.

marangozluk, resim, müzik... sağ olsunlar arada sevgililerim oldu ve bana çok şey kattılar. birisi piyano öğretti, bir diğeri viyolin, bir diğeri başka bir şey...

yine de hiç uzun soluklu bir ilişkim olmadı. bir defasında ben aldattım, bir defasında aldatıldım, daha sonra zaten güvenememeye başladım yanımda olan kadınlara...

ben de verdim kendimi müziğe. bahsettiğim gibi piyano ve viyolin çalmasını öğrenmiştim ama çok sarmadılar beni. ben de elektro gitara başladım. yalnız olmanın verdiği avantajla günde 3-4 saat rahat çalışıyordum. yurtdışında bile konser gitaristliği yaptım. daha sonra yaşadığım bazı olaylar, geçirdiğim bir kaza, gitarımın çalınması gibi olaylardan sonra gitardan uzaklaştım. kariyerim de daha başlarken bitti.

şimdi ise klasik gitar gönlümü çaldı. ama bu sefer de aşık olmaktan korkuyorum. hatta geçenlerde çok hoş bir hanımefendi gördüm ama sanırım olmayacak.

çünkü ne zaman birinden hoşlansam "neyse ya benim gitar çalışmam lazım, o daha önemli" diyorum. çünkü alıştım artık yalnızlığa. "alışmış kudurmuştan beterdir" derler, cidden de öyleymiş. bazen iç sesim "lan olm manyak mısın? kız çok güzel lan, git tanış" dese de "boş ver abi ya, yalnızlık daha güzel... hem gitar çalışmam lazım benim." diyorum. eminim ki iç sesim bana ana avrat sövüyordur ama neyse...