insanlar gidiyor birer birer. istiyorum olmuyor, yapıyorum tutmuyor. ahmet kaya'nın dediği gibi:

"bir kuş oldun gökyüzünde uçamadın sen.
nehir oldun ırmak oldun taşamadın sen.
çocuk oldun sokaklarda oynamadın sen.
doğdun da büyüdün ama yaşamadın sen."

kendimi öylesine yalnızlaştırdım ki; bir pazar sabahı kahvaltı edemeden ölecek ve kimse beni bulamayacak gibi hissediyorum. pazar sabahı ölünür mü lan?

yanımdaki son iki insan da gitmiş olabilir dün. üstüne bir de cumartesi sabahı erken uyandık. kimse aşure de getirmedi. çok bok gibi çok.