william blake' in 1789 yılında çıkan the songs of innocence adlı toplu şiirlerin devamı olarak 1794' de yayınlanan the songs of experience derlemesinin içinde yer alan şiiri.

şiirin üzerine kurulduğu temel bir nokta var; kuzu ve kaplan üzerinden yapılan ve de ikisinin de karşı simetrilerde bulunduğunu vurgulayan bir metafor. kuzu, dokunulmamışlığın ve günahsızlığın masumiyetini; kaplan ise tecrübeyle gelen yıpranmışlığı, katılığı, vahşeti ve tehdidi temsil ediyor. fakat belirginleştirilmek istenen şey, herakleitos' un bahsettiği " karşıtların birliği " kavramının varlığı. yani aslında " korkunç simetri " bir simetri bile değil. bir yerden sonra, kaplan ve kuzunun zıt kutuplara çekilmiş gibi algılanan görüntülerinin özünün aslında bir ve aynı yere bağlı olduğu, ve bu yerden yaratıldıkları anlaşılıyor. kuzuyu yaratan elle, kaplanı yaratan el aynı. yukarı aşağı. az da çok. iyi, aslında kötü. ve de tam tersleri. insanlığın mücadelesi asla bu zıt kavramlarla başa çıkmaya çalışıp, doğru olana yönelmek değildi. mücadele, bizzat bu zıtlığın kendisiydi; masumiyet ve tecrübenin aynı kaynaktan geldiği, ve farklı suretlere sahip olmalarına karşın aynı parçacıklardan oluştuğu gerçeğinin görüldüğü ve kabul edildiği ana dek yaşanılanların toplamıydı. olay kavramlar arası çatışmadan sağ çıkmak değil, bu kavramların görünüşte zıtlığının tabiatın bir parçası olduğunu görebilmekti. tecrübelerden insanlara kalan ya da bulaşan çöküntü ve kötülük, masumiyetin saflığının ve iyiliğinin koluna girip, insan mizacını oluşturur. sevgi ve nefret aynı kaynaktan oluşur. onların suretini simetrik bir yapıya bürüyen ve birini artı, ötekini eksi kutba yerleştiren şey; kavramların her birinin nasıl karşılandığı ve nasıl muhafaza edildiğidir.