chopin'in cenaze marşıyla beraber okuyorum çok güzel kafası oluyor. hele geceleri...

'... düşünmeyi bile istememe isteği, hiçbir şey olmamış olma isteği, bedenin [ve] ruhun tüm hücrelerinin bilinçli umutsuzluğu var bunun altında. insan kendini, sınırsız bir hücrenin içine kapatılmış bulduğunda ansızın bastıran duygu. nereye kaçılabilir, hücre başlı başına her şey iken?'

yok olmak istediğiniz gecelerde, bitmiş, tükenmiş, var olmanın getirdiği sorumluluk altında ezildiğiniz, hayatın yüklerini omuzlarınızdan bir an olsun indirmesi için belki de var olmayan bir şeye yalvardığınız, şimdiden gelecek yıllarda çekeceğiniz acıları düşünmekten soluk alamadığınız, içinizin bilmediğiniz bir yerinde hissettiğiniz yakıcı bir ızdırabın bütün vücudunuza yayılmaya başladığı, uyanınca hiçbir şeyin geçmediğini gördüğünüzde yaşayacağınız o berbat umutsuzluk hissinden ölesiye korktuğunuz için uykudan kaçtığınız gecelerde okuyun bu kitabı.

'... hiç olmazsa yeni bir karamsarlık yaratsak, yeni bir reddediş, bizden geriye, zararlı da olsa bir şey kalacağına kanabilelim diye! '