birini övmekte hata yoktur, fakat iş yüceltmeyi alışkanlık haline getirmeye dönüştüğünde her türlüsü saçmalıktır, hatadır.

insan yüceltmek, kişinin aklındaki soru işaretlerini atıp birini takip etmesini sağlamanın en güzel yoludur. onun dediklerini sorgusuz yapar, onun düşüncelerini doğrudan onaylarsınız. ne yazık ki bu, hedef kişiyi olguluktan kavramsallığa götürür, ki bugün yaşayan bazı insanlara yapıldığı kadar geçmişte yaşamış pek çok insana da yapılmıştır. birinin düşünce tarzını anlamaksızın alıntılar yapar insanlar. hayata mantık çerçevesinden bakmayan, bakmaya tenezzül etmeyen tembel bir zihin, yücelttiği kişinin dediklerini dogma haline getiren bireylikten uzak insan, onu yüceltmiyorsa ne yapıyordur? insan başkasını yüceltiyorsa, bilin ki tembellik ediyordur.

ted talks'ta güzel bir konuşma dinlemiştim. konuşmacı "merhamet", "sevgi" gibi özelliklerin hep azizler, kahramanlar, peygamberlere yüklendiğini, bu özellikleri göklere çıkardığımız için bize artık bu oldukça insani olan duyguların "insanüstü" gözükmeye başladığını söylemişti. kendimizi merhametsizleştiriyoruz, çünkü merhamet bize göre değil o yüceltilmişlere göre diyoruz. oysa biz aciz, sefil varlıklar ne anlarız iyilikten? gerçekten küçük düşürücü, aşağılayıcı bir tutum değil mi bu?