bu konuda babamın üstüne yoktur. her zaman kafası bir şeylerle meşgul olduğundan ruh gibi gezer ortalıkta, asla arabayı nereye koyduğunu hatırlayamaz, asla akşam eve dönerken alması gerekenleri hatırlamaz, insanları bile.

fakat, bazı olayları var ki artık sınırı aşmıştır.

evin katını tutturamayıp, elinde malzemelerle üst komşunun kapısını zorluyor, sonra ev sahibi komşu kadını sesi duyup kapıyı açınca hala anlamıyor durumu önce içeri girmeye çalışıyor, sonra da içeriye doğru kafasını uzatıp annemin adıyla sesleniyor.

bir gece de anneme ilaç almak için eczaneye gidiyorlar ve babam dönüşte, hiçbir şey olmamış gibi arka koltuğa oturuyor. dalgınlığın seviyesini siz hayal edin ki, ön koltukta oturan anneme dönüp, direksiyon nerede diye kızıyor.

ben de her zaman dalgınlıkla bindiğim katın düğmesine basıyorum asansörde ama daha babam kadar olamadım.