bu itiraf yazılırken arka fonda suzi quatro'dan "the wild one" çalmaktadır.

hayatım boyunca insanlardan hep farklı oldum.

ne bileyim ilkokulda bir öğrencinin bilimle alakası en fazla geometri iken ben sokrates ve platon okuyordum.

lisede insanlar birileriyle çıkmaya çalışırken ben fransızca olarak victor hugo okuyordum. avrupa dillerinin yanı sıra asya dillerini de öğrenmeye çalışıyordum.

bütün bunlar normal bir insanı farklılaştıracak şeylerdi zaten.

üniversitede ise beni müziğe başlatacak olan grupla tanıştım ve gitar öğrenmeye başladım. bir de o günden beri hep punk ve türevi ve bir de hard rock türü müzikler dinledim. kendi tarzımın da bu çizgide olduğunu düşünüyorum.

rol modellerim hep kadın oldu. daha doğrusu onların benim rol modelim olduğunu düşündüm.

fakat aslında ben dinlediğim ve hayranı olduğum müzisyenlerden de farklıydım.

bu sebeple kendime yeni rol modelleri aramaya başladım ama yoktu.

dediğim gibi farklıydım çünkü.

ama aslında herkes farklıydı.

çünkü bir müzisyenin parmağının açısındaki farklılık bile gitardan çıkan sesi etkiliyordu.

bir müzisyenin yaşadığı her şey onun müziğini etkiliyordu.

bu sebeple de artık rol modeli aramaktan vazgeçtim.

çünkü kendim sadece kendi kendimin rol modeli olabilirim, bunu fark ettim geç de olsa.

çünkü diğerleri benim aşık olduğum kıza aşık olmadı, ya da sevdiğim kız başka birini tercih edince benim gibi hissetmediler.

elbette benzer durumlar yaşadılar ve şarkılarında da bunu anlattılar. belki de benimle aynı şeyleri yaşayan müzisyenlerin şarkılarını daha çok seviyorum.

bugünden itibaren ben, sadece ben olacağım. ne birine özeneceğim, ne de birinin kopyası olmaya çalışacağım.

elbette ilham alacağım orası ayrı. hatta hayallerimden birisi de sevdiğim müzisyenlerle sahne alabilmek.

neyse, bugünden itibaren kendi hayatıma daha saygılı olacağım.

artık başkalarının tercihi değil, benim tercihim önemli olacak benim için.