çok garip anlarda yine aynı çok gariplikle içime bir sıkıntı çöküyor. anlatsan anlatılmaz, tarifini etsen o sıkıntıyı tanımlamaz. başka bir şey bu. sanki o an ölecekmişim gibi bir hisse kapılıyorum. ya da çok sevdiğim birine bir şey olacakmış gibi. rüyalarım da aynı minvalde seyrediyor. gülerken bir anda ağlamaya başlamak gibi. ya da hava güneşliyken ve hiç tahmin etmezken yağmur yağması gibi.

bir de şu sıralar 100 yıl yaşayıp ölmüş birinin ruhuna bürünmüşüm gibi yaşıyorum. hayattan alabildiği kadarını almış, doymuş, yorulmuş, vadesini tamamlamayı bekliyor. sebepsiz bir hüzün, belki de sebepli. neye yarar?