öncelikle (bkz: underrated)
yaşamımın çoğu anında çoğu insanın yaptığı gibi o anki durumun icap ettiği şekilde, rol yaparak yada farklı kişilikleri canlandırarak sürdürdüğümü yüzüme çarpan film. işimde,arkadaşlarımın yada sevdiklerimin yanında, davranışlarım ve söylediklerim aslında düşündüklerimden ve istediklerimden çok farklı çoğu zaman. söylemek yada yapmak istediğim çok farklı bir şey ancak o ortamdaki şartlar sizi bazı kalıplara zorluyor. genel anlamda çevreniz böyle davranışlardan ve konuşmalardan ibaret ve siz bunun farkındasınız hem de çok iyi. insanların bu sahteliğin farkında bile olmaması ise sizi hayal kırıklığına uğratıyor.
bu sahtelik ve samimiyetsizlik hatırlandıkça mide bulandırıyor ve sizi bunaltıyor. yalnızken bu durumu daha sık hatırlıyorsunuz ve doğru olduğuna inandığınız düşünceleri, o gerçeklik ve samimiyet isteğinizi bağıra çağıra insanların yüzüne vurmak isteseniz de çoğu kez yapamıyorsunuz. yalnız başınıza bu düşüncelerle boğuşuyorsunuz ve insanların yanında bu durumu anımsadıkça(anımsatıldıkça) sessizlikleriniz artıyor. bu sessizlik garipsenmeye başlıyor bazen diğer insanlar tarafından ve anlam verilemiyor.
tüm bunlar aslen bir arayış ve yürekten kopan güçlü bir istekten ibaret. böyle olmamalı biliyorsunuz ve haykırmak istiyorsunuz çoğu zaman insanlara. işte bu arayış ve içinizdeki fırtınanın hikayesi persona'dır. filmde bunu görmek ve hissetmek kolay değil ancak gördükten sonra ve de en önemlisi sizinle benzer duyguları yaşayan,hisseden birileri daha olduğunu hissedebildikten sonra ingmar bergman ve persona'ya karşı derin bir his ve sevgi beslememek elde değil. kısacası izleyin,düşünün ve filmdeki duyguyu hissedebilmek için kendinizi filme bırakın.