eserlerinde öz itibariyle; konuştuğumuz dilin, algımızı manipüle ettiğini ve kısıtladığını anlatır. gerçeklik ve anlam kavramlarının sınırlarını, dilimizin sınırlarıyla çizer. isimlendirdiğimiz nesneleri, doğada veya çevremizde görebiliyor yada ona dokunabiliyorsak, zihnimizde bu isme bir imge yaratarak onunla eşleştiririz ancak soyut ve düşünsel olgular için bunu yapmamız, gerçeklik algımızı yani o düşünsel olgunun kendi içerisindeki derin manasını anlamamızı ve yorumlamamızı kısıtlar ve hatalı algılamamıza yol açar der.
bu sebeplerden ötürü, felsefik sorunların da biz insanlar için bir yanılsamadan ibaret olduğunu söyler ve doğru dil çözümlemeleriyle bu sözde sorunların çözülebileceğini belirtir. sözcüklerin birden fazla anlama gelmesinden yola çıkarak ilk zamanlar dilin yapay ve mantıksal olduğu varsayımına ulaşır. kendisinin tasarladığı yeni dil kavramı sembollerden ibarettir. ilerleyen zamanlarda mantık kavramını arka plana alan wittgenstein; salt dil ve dil bilgisi üzerinden olaya yaklaşarak, felsefenin olması gereken nihai amacının, dil yüzünden aklımızın ve algımızın büyülenmesiyle mücadele etmek olduğunu dile getirir.
hem yaşadığı dönemin hem de kendisinden önceki dönemlerin felsefeye dair fikirlerini temelden sarsmıştır. kitapları ufkumuzu açmada on kaplan gücündedir. yaptığı sert eleştirilere rağmen kendisinin de işin doğası gereği, felsefe kapsamında faaliyetlerde bulunduğunu unutmamak gerek^:swh^ (bkz: felsefe)