2016 biterken keşke hiç yaşanmasaydı, keşke 2015'de kalsaydım (kalsaydık) diyorum.

yaşadığım yıllarda ekonomik açıdan rahat olmayı bırakın, nefes alacak durumda bile olmadım hiç, ama hep küçük kazanımlarımdan, minicik duygulardan, sağlığımdan en önemlisi kendim için değil çevremdeki insanlar için, ülkem için taşıdığım umutlardan teselli yarattım kendime, onlarla mutlu oldum, mutluluğumu taştan çıkardım aslında bu yaşıma kadar.

2017'nin kişisel olarak (sağlık dışında, yaş ilerliyor belli olmaz) benim için bundan öncesinden çok daha iyi olacağına eminim. bu umudu dolu dolu taşıyorum, ama bu kişisel umut beni mutlu etmiyor.

bunca yıldır benim mutluluğumun bir parçası olan ülkem adına beslediğim umutları kaybettim artık.

2016'ya girerken hayatım boyunca ülkem için beslediğim umudun biraz olsun yeşereceğini, belki küçücükte olsa bir ışık belireceğini düşünüyordum. artık ne ışık var ne umut.

"bir katilden daha cani insanlar gördüm, umudumuzu öldürenleri gördüm" demiş dostoyevski.
2016'da karşılaştığım caniler katilden de kötü ülkem adına taşıdığım umutlarımı öldürdüler benim.
2016'nın da o kravatlı canilerin de adı batsın.