bugün hayatı sıfırdan sorguladım. ofisimde aynı bölümde çalıştığım abim gibi bir iş arkadaşım var. orta yaşlı, kibar, yakışıklı, güler yüzlü, bazen karamsar ve olumsuz olsa da iyi bir insandır diyeceğin, hep gülen yüzüyle aklına gelecek bir abi.

bol bol seyahate gidiyor işi sebebiyle. ailesinde rahatsızlığı olanlar olduğu için son zamanlarda zor günler geçirdiler.

geçenlerde yine seyahate gitmişti. ama ofise hala dönmedi. ülkeye geri gelince bir ağrısı var diye doktora gitmiş, kanser olduğunu öğrendik. hem de çok ileri safhadaymış. her gün ofise gözlerim dolu dolu gidiyorum. tedaviye başladı ama tüm doktorları umutsuz konuşuyor. dünyalar güzeli bir eşi var. herkes şokta.

oysa birşeyi yoktu. ofisteydi ve bir anda gitti. işteki ufal ufak sıkıntılar, kafamıza taktığımız şeyler allahım o kadar saçma ki. gün içinde aklımdan hiç çıkmıyor. gencecik bir adam.. eşi ne yapar? ya ailesi? hadi bizi geçtim dostu arkadaşı.. o kadar ansızın geldi ki hepimize bir tokat attı.

en kısa zamanda dönsen abim keşle aramıza, gülümseyerek girsen kapıdan içeri..

——
gün gelir güzel bir edit yaparım buraya diye ummuştum. olmadı, haber geldi, gelin ziyaret edin dediler çünkü 2-3 haftası ya kaldı ya kalmadı. o daha bilmiyor. yüzüne bakıp, geri döneceğin zamanı sabırsızlıkla bekliyoruz diye yalan söylemek çok ağır geldi. küçücük kalmış. çaresizlik çok zor şey. çok üzgünüm.
——
dün gece kaybetmişiz abimizi. çok üzgünüm. doktora ilk 9 ekimde sırtım ağrıyor diye gitmişti. sonra ofise hiç geri gelemedi, zaten son zamanlarda iyileştikten sonra uzun bir süre çalışmayacağım diyordu. bugün 21 aralık. bir insanın hayattan bu kadar çabuk kopmuş olmasını aklım almıyor. yakıştıramıyorum ona. bir yerlerde seyahatte, tatilde eşiyle beraber olduğunu düşünmek istiyorum.