canım çok sıkkın. o kadar küsüm ki kendimle bile konuşmuyorum. hayattan beklediğim hiçbir şeyi alamıyorum, üstüne üstlük planladığım şeyler de beni hayal kırıklığına uğratmaya devam ediyor. insanları düşündüğüm kadar düşünülmüyorum bu çok acı evet. daha kötüsüyse bunları anlatıp mızmızlanacağım herkesin kendi sorunlarıyla boğuşuyor olması. annem üzgün, daha fazla üzemem. dostlarım benden çok uzaktalar, hiçbirine gel diyemem. ben de napayım gelip buraya yazıyorum işte. elimizden ne gelir ki?