"...kendine karşı bu kadar acımasız olma kolundan utanacak ne var yapma böyle haline girerler. yani. benim ne hoş bir delikanlı olduğumu falan söylerler ve bana ait olan bir şeyden o şekilde bahsetmeme üzülürler, o kolla doğmak benim hatam olmadı­ğı için daha bir parçalanır içleri. işte o aşama da küllenmeye başlayınca bir sonraki etaba geçip görmek isterler mi diye so­rarım. kolumdan çok utandığımı ama bana güven verdikleri ve gerçekten iyi insanlara benzerlikleri için gösterebileceğimi söylerim; bakmaya katlanırız diyorsanız kolu gömleğimden çı­karıp göstereyim size derim. bezdirene kadar koldan bahsedip dururum.
...
genellikle iki hafta falan sürer. sonra da o kritik etaba ge­liriz, onlara kolu gösteririm. bir yerde ikimiz baş başa kalıncaya kadar bekler, sonra vantuzu ortaya çıkarırım. sanki onlar beni ikna etmiş, ben de onlara artık güveniyormuşum ve kolu gömle­ğimden çıkartıp gösterebileceğimi hissetmişim gibi bir hava ta­kınırım. sana gösterdiğim gibi gösteririm. daha da rezil görün­mesi için onunla yapabileceğim başka şeyler de var, şöyle yapa­rım mesela -gördün mü? şuradaki şeyi görüyor musun? dirsek kemiğim yok diye yapabiliyorum, bu sadece- üzerine merhem ya da vazelin tipi bir şey sürsem daha da ıslak ve parlak görünür. çıkartıp karşılarında salladığım zaman hiç de hoş durmuyor, bak söylüyorum. anında midelerini bu­landırıyor, görmeleri bile yetiyor anladığım kadarıyla. ah, hatta bazısı kaçıyor, bazısı da hemen oracıkta kusuyor. ama çoğu ne mi yapıyor? çoğu biraz ıkınıyor, sıkınıyor ve sonra ah bu bu bu­nun nesi var canım falan diye bakışlarını sağa sola çeviriyorlar, yüzüme bakmamaya çalışıyorlar ama ben acayip ürkek, tedir­gin, güven verici bir ifade takınıyor ve bu arada bütün hünerimi kullanıp dudaklarımı biraz titretiyorum. ee? ee, ııh? er ya da geç en fazla beş dakika içinde kendilerini tutamayıp ağlama­ya başlarlar. dağılıyorlar resmen, anlıyor musun? tam köşeye sıkışıyorlar ve onun hiç de çirkin olmadığını, hiç utanmam gerekmediğini söylemişken birden bakıyorlar bu şey çirkin, çirkin, çirkin, çirkin, peki ne yapacaklar şimdi? değilmiş gibi mi dav­ransınlar? hastir ordan ya, bu kızların bir sürüsü elvis'in hayatta falan olduğunu sanıyor. kadın zekasının en parlak örnekleri sayılmazlar. her seferinde yiyorlar bu numarayı. hatta onlara ah canım neyin var falan desem, niye ağladıklarını sorsam, kol yüzünden mi desem, o zaman onlar da hiç alakası yok demek zorundalar, böyle demek zorundalar; olayın kolla alakası yok­muş gibi yapmaya, hiç de önemi olmayan bir şey yüzünden beni üzdükleri için ne kadar utandıklarını söylemeye mecburlar.
..."