"köy sırtını dağların gecenin karanlığında yükselen laciverdisine vermiş, uzaklardaki göğün derin ve hastalıklı bir öksürüğü göğsünden atmaya çalışır gibi titremesini bir çocukluk korkusu gibi sessizce dinliyordu." diye intergalaktik klişelikte giriş yaptığım hikayenin, ilk cümlesinden bütününü yazmış gibi hissettiğimden devam edemedim. en azından burada kalsın.