çocukluğumdan beri bi yerden atlamaya yeltendiğimi görürdüm. hep düşerkenki hissiyatı hisseder ama atlamazdım. bi gün bir rüya gördüm. çok sinematik bir görüntüydü. hatta sonradan izlediğim andrey zvyagintsev'in return filminde de benzer sahne ve renkler vardı. bir uçurumun kenarındayım. sanki hava kararmak üzere. güneş yok. uçurumun aşağısı engin deniz, uçsuz bucaksız. insanlar var etrafımda ve atlıyorlar, beni de çağırıyorlar. korkuyorum. yan yan aşağı doğru bakıyorum, hafif eğilmişim. sonra kafamı çeviriyorum. annem ve ablam var, kol kola girmişler aşağı bakıyorlar. sanki yastalar gibi ağır bi hava,ciddiler. onları görünce öyle gözlerimi kapatıp atlıyorum.bu ilk defa oluyor.-bu rüyayı gördüğümde kalbim kırıktı, üzgündüm çok. sabah uyanınca hüngür hüngür ağlamıştım. üzerine çok düşündüm bu rüyanın. sonra çok anlamlı geldi. ben de onlara benziyorum dedim. kırık ve korkak. 2 imrendiğim kadın, ikisi de yalnız ve geç kaldıklarını düşünüyorlar. içim buruldu. artık hiç konuşmak gelmedi içimden. susmak istedim, eskimek istedim, taş gibi.