"asla değişme" demişti bana, "ne olursa olsun seni ne üzerse üzsün değişme lütfen" demişti, ben öyle güzeldim onun için.

öyle güzel terk etti beni. öyle güzel bir başıma bıraktı. dediği her cümleyi öyle güzel düşündüm ki aylarca. değişmemeye gayret gösterdim, bana bıraktığı tek şey bu isteğiydi. ben onun bir isteğini bile aylarca terk edemezken o beni bir günde silip atmıştı.

o varken her şey oldukça güzeldi, bir kez bile tartışmamıştık onunla lakin o hiçbir sebep söylemeksizin ansızın çekip gitmişti. dokuz ay beklemem gerekmişti sebebini öğrenebilmek için. her günü bir zamanlar onunla dinlediğimiz, onunla güle eğlene söylediğimiz şarkılar eşliğinde gözyaşlarımla geçen koskoca dokuz ay.

bu sürenin sonunda beni neden yalnız bıraktığını öğrendim evet, pek de beklediğim gibi bir sebep değildi. en azından biraz pişmanlık beklerdim be sözlük. arkasında nasıl bir enkaz bıraktığını biliyordu, biraz olsun üzülmemiş miydi bunun için? hayır üzülmemişti. üzülmediği gibi yedi aydır beni değil bir başkasını düşünüyormuş. ne diyeceğimi bilememiştim, bunu bana nasıl diyebiliyordu? ben bir şey diyememiştim bunun üzerine, diyecek ne vardı ki zaten, ben onun şarkılarıyla onu beklerken onun başkalarıyla yeni şarkıları olmuştu.

tüm bunlara rağmen onu hala bazen özlüyorum sözlük, ruhum gevşek sanırım. o zamanlar delice aşık olduğum için de olabilir tabii, hikayemi bilen insanlar bunu böyle yorumluyor ama bence sıkıntı benden kaynaklanıyor. bunu ifade ederken oldukça zorlanıyorum, kelimelerim de başıboş dolaşıyor bu paragrafta zaten. paylaşmak istedim bunu sizlerle, günlük olarak bu başlığı kullanmak hoşuma gidiyor.