filmle ilgili birkaç yazı okumuştum ve maalesef bir önyargı oluşturmuştu okuduklarım. @lakoti sayesinde kırıldı bu önyargım ve nihayet izledim. hem güçlü hem de zayıf yanları olan bir film. hikaye çok güçlü ancak hikayeyi bize anlatma yönteminin zayıf olduğunu düşünüyorum. bence tam anlamıyla feminist bir başkaldırı filmi yapabilecekken bu fırsatı kaçırmış deniz gamze ergüven. buna üzüldüğümü söyleyebilirim.

evet türkiye'de kadınların ne sorunlar yaşadığından bahsetmiş hatta nerdeyse hepsini sırayla anlatmış. hepsi türkiye'de yaşayan (aslında birçoğu dünyanın her yerinde yaşanabilecek) kadınların başına gelebilecek şeyler ve hepsi de birbiriyle ve erkek egemen düzenle bağlantılı sorunlar ancak bütün olayların birkaç ay içersinde bir aileden beş kızkardeşin başına gelmiş olması bana da biraz zorlama geldi doğrusu. kardeşler anladığımız kadarıyla anne-babalarını kaybettikten sonra babaanne ve amcaları ile birlikte yaşamaya başlamışlar ve belli ki (ya da ben öyle düşündüm) anne ve babaları tarafından daha özgür yetiştirilmişler. keşke geçmişlerine dair daha çok şey bilseydik diye geçirdim içimden. yaşadıkları travmanın şimdiki ve gelecek yaşamlarındaki etkisi üzerine hiçbir şey söylenmemiş olması gerçekten filmin zayıf yönlerinden.

karakterlerden en küçük kızkardeş lale (güneş şensoy) ile ortanca kız kardeşlerden ece'yi (elit işcan) sevdim. oyunculuk anlamında da bu iki karakter bence diğer oyuncuların arasından sıyrılıyordu. babaanne (nihal koldaş) ve amca (ayberk perkcan) ise çok iyi oyuncular olmalarına rağmen bence göz dolduramadılar. sanırım yönetmenin oyuncu yönetimi açısından da epey yol katetmesi gerekiyor.

lale kardeşlerin en isyankar ve mücadeleci olanı. ve güneş şensoy bence yaşı küçük olmasına rağmen rolünün hakkını vermiş. ece ise kardeşlerin en içe dönük ve en hassas olanı. elit işcan son derece başarılıydı bu melankolik kardeş rolünde. bugüne kadar oynadığı filmlerdeki performansı da düşünüldüğünde geleceğin umut veren kadın oyuncularından biri olacak bence.

filmin beni en çok etkileyen yanı özgürlüklerin kızların elinden pencere demir parmaklıkları, dikenli teller, yükseltilen duvarlar ve bahçe demirleri ile birer birer nasıl alındığını ama her şeye rağmen bir çıkış bulunabileceğini görmek oldu. o ev bir ülke ve kızkardeşler de içinde yaşayan halk diye düşünüldüğünde daha da anlamlı metafora dönüşüyor bu.

gamze deniz ergüven filmi için "benim kullanmak istediğim estetik, bir masal estetiğiydi" diyor yapılan röportajlarda. arzu ettiği bu sürreal ve masalsı havayı nadiren ve küçük sekanslarda yakalayabildiğini düşünüyorum. filmin tamamına yansıyan estetik katı ve tatsız gerçekliğin sunulması olmuş. ancak her şeye rağmen kötü bir film değil mustang ve şans verip izlenmeli bence.

not: yorumu yazmıştım ama siteye eklemek için bekliyordum. tam da oscar'a aday olduğu gün eklemiş olayım.