uzun süredir benim de yaptigim eylem. bir kutuda biriktiriyorum. bunda hem kitabini okumuş hem de müzesine gitmis biri olarak (bkz: masumiyet müzesi - orhan pamuk) 'un etkisi büyük tabi.

dondurma cöpünden, deniz kabuğuna, otobusten calinmis kulakliktan (otobusun kulakligini calmak kulaga hic hos gelmiyor biliyorum ama o gun o otobusle cikilan yolculugun bir anisi vardi bu yuzden o kulakligi yuruttum.), icilen ilk sigaranin izmaritine kadar daha bircok şey var. tiyatro, sinema, konser, vapur, otobus biletlerini de ekliyim. bir de amcamin cebinden çikan son selpak paketini ve öldüge güne ait sarı takvim yaprağini da 5 yildir sakliyorum.

arada bir o kutuyu acip baktikca cok hosuma gidiyor, o eşyayla birlikte o gun neler yaptigimi, öncesini sonrasini hatirlamak, düşünmek.

ankarada eskiden ego kart vardi simdiki gibi manyetik degildi o kartlar bilenler bilir. kullanilip atilan kartlardi. manyetik kartlarin cikicagini duyunca bir tane de o ikilik mavi ego karttan ayirmistim. simdi onu gorunce hem huzunleniyorum hem garip bir mutluluk yerlesiyor yuzume. ankaradaki ilk 2yilimi, yurtta gecirdigim gunleri hatirlatiyor. sonra diyorum iyi ki bu karti saklamisim.

velhasili kelam yukarida dendigi gibi bir yerden sonra çöpe dönüstüğü icin artik bu kadar biriktirmiyorum. sadece tiyatro biletlerini biriktiriyorum duzenli olarak. çöpe dönüsmeyecek sekilde herkese de tavsiye ediyorum.