acımasızlığı.

güç eldeyken başka olan inların güçsüzlüğe düşünce o kertenkele gibi yerde sürünmeleri, onursuzlaşmaları ve devamını izleyen arsızlaşmaları. opera sahnesinde palyaço misali etrafa garip garip duygular yüklemeleri. güçlünün güçsüze olan dünyasının yok oluşunu.

ama sanırım insanlığın yaşama hırsı, bir avuç toprağa tutunma telaşının bütün sermayesi bu değil herhalde. bilmiyorum.
ancak belirsizlik, değersizlik karşısında insan ne karakterlere bürünüyor ah o vefasızlar ah o kansızlar. nasılda yokmuş gibi davranırlar.

sevmekten başlanılmalı, insanları çok çok iyi tanımak için. yıllar geçer zaman geçerde unutulmaz o son sözler,
kırılmışlıklar.
sevilen insanın acımasızlığı kadar öldürmez bu hayat kimseyi.
kimi erken kimi çok geç.

anlamak ne mümkün
meltemi senden esen rüzgarın sessizliğini
iz olmuş baksana ardından denizler
derinlere taşırken bensizliğini