inarritu'nun "ben artık oldum, kendi stilimi izleyicime benimseteli çok oldu, öyleyse artık intihal şüphesi olmadan bana ilham olan yönetmenleri filmlerimde yaşatabilirim" filmi. birebir tarkovsky'den alınan sahnelerin tek açıklaması bu bana kalırsa.

hayatımda gördüğüm en "rus" amerikan filmi bunun yanında. filmdeki çiğ vahşet ve belli sahneler bana ziyadesiyle klimov'u da hatırlattı tarkovsky'nin yanında. (bkz: idi i smotri)

öte yandan ortada bildiğimiz anlamda bir "amerikanlık" olmayan bir dönemde geçen hikayeyi üç kişi daha çok beğensin diye amerikanlaştırmaya gerek duymamasıyla da takdirimi kazandı inarritu. gel gelelim bu da yine en başta değindiğim "ben artık oldum" rahatlığının getirisi olsa gerek.