can dostumdur, yoldaşımdır, sırdaşımdır, canım sıkkın olduğunda hislerime ses olandır. çok zor günler geçirdim. 2 yıl boyunca her gün hiç sevmediğim bir okula sırf yüksek puanla alıyor diye gidip geldim. hiç arkadaş edinemedim okulu sevmediğim için. insanlardan nefret ettim. varsın yansın bu dünya modunda gezer dururdum hep. etrafımda kendini beğenmiş, sanki dünyada tekmiş gibi davranan insanlarla çatıştım sürekli. belki ergen diyeceksiniz ama admal denilen yerin penceresinden kaç kez atlamayı düşündüğümü anlatamam size. sonra onunla tanıştım. ilk sevdiğimle, ilk sevgilimle. daha sıcak gelmeye başladı o iğrenç okul. o okul sayesinde tanıştım sevdiceğimle. o da gitti zaten. denizlinin yollarını tuttu. araya mesafeler girince, üstüne biz de daha öğrenciyiz, devam etmedi. tahminen devam etse de çok uzun sürmezdi ama hiç değilse unuturdum şimdiye. neyse.. ama hep yanımda birisi vardım sevindiğimde de, üzüldüğümde de, müzik. hiç terk etmedi beni.herkes bırakıp gidebilir beni ama ben istemediğim sürece kalır o. insanın en iyi dostudur müzik. bir de kitap. saatlerce vakit geçirebilirim bu dostlarımla sıkılmadan. neden biliyor musunuz? onlar benim sesim. onlar benim, ben onlarım...