canlının varolma halindeyken yaşamsal yetilerini kaybedip yok olma haline geçişi.
bilinçli canlı türleri için en az doğum kadar doğal ve bir o kadar saçma gerçekliktir. ölüm gerçeğini bilerek yaşayan canlılar içinse katmerli derttir.
henüz 6 yaşımdan, çok küçük de sayılamayacağım hatta kazık kadar herif olduğum 20'li yaşlarıma kadar ölümsüz olduğumu düşünür, hatta kendimi bir süper kahraman zannederdim. dünyanın ve evrenin benim etrafımda döndüğünü düşünüyordum. hem de ciddi ciddi.
yaş 30 olunca ve hafif hafif hastalıkları baş gösterince o kadar da mükemmel ve eşsiz olduğun duygusu yitiriliyor ve gerçeklik ıslak bir bez parçasıymış gibi suratına çarpılıyor.
kendimi her an arıza yapma ihtimali olan biyomekanik bir makinenin içine zorla tüm moleküllerime kadar sıkıştırılmış gibi hissediyorum.
şimdilerde çocuklarım oynarken onları seyrediyorum. bilinç levhaları türlü çeşitte garip değer yargıları ve öğretilerle henüz karalanmamış, sonsuz ve hiç tükenmeyecekmiş hissi veren bir yaşam enerjisiyle dolup taşan bir canlılık. fakat bu ilüzyon, sadece bir döngünün süreci olmaktan ibaret. arada onlarla ölüm üzerine konuşuyorum, büyük olana bir gün öleceğimi söylediğimde çok sıkıcı olduğumu ve bana o zaman küseceğini söylüyor.
garip şey şu ölüm. en az yaşamak kadar.