kitabe-i seng-i mezar. birincisi 1938, ikincisi 1940, üçüncüsü 1941 senesinde insan dergisinde yayınlanmış şiir. ama ne şiir! tam bir ikonoklast (putkırıcı) sanat örneği. kendi estetik kaygılarını eskiyi estetik biçimde yıkarken ortaya koyan bir şiir. 1938'in o nisan'ında dergiyi açıp okuyan ağır topların başlığı bitirip ilk dizeye başladıklarında yüzlerinde oluşan ifadeyi görmek isterdim. nitekim yeni şair'e mizah dergilerinde yapılan muamele için said coşar'ın turkish studies'de yayınlanan karikatüristlerin 'garip' tepkisi makalesine bakabilirler.

mersiyelerdeki önemli kişiliklerin yerini süleyman efendi, kahramanlıkların yerini bir nasır, dini yönlerin varoluş kaygı(sızlığı) ile ikame eden yeni bir içerik estetiğinin yanı sıra fecr-i âti'den beri iyice ağırlaşan dilin yerine sade, duru, akıcı bir üslup estetiğinin de benimsendiği görülüyor.
nitekim sait faik'e dediği gibi bu şiir ilaç kutularında değil, antolojilerde yer almak üzere yazılmıştır.

not: efendi, osmanlı kent hayatında paşa ve bey'den sonra gelen unvandır. gayr-i müslimler bey veya paşa zaten olamaz. bir şehirli müslüman içinse sıradanlığın ifadesidir. daha doğru bir ifadeyle şiire konu olabilecek biri değildir, efendi unvanlı bir zat.