babamın doom, quake oynadığı zamanlarda arkasında oturur, korkarak onu izlerdim. cesaret edemezdim hiçbirini oynamaya. (9-10 yaşlarındayım o zamanlar). sonrasında belediyede, arkadaşlarıyla beraber oynarken tanıştırıldığım, bir sonraki sene koca adamlarla, babamın yerine oynamaya başladığım ve üzerinden 13-14 yıl geçmesine rağmen, hala eski günlerin hatırına oynamayı bırakmadığım oyun.

eskiden oynarken, o kadar uzatmaya çalışırdım ki süreyi, maksimum sürede, kimsenin kimseye üstünlük kuramadığı oyunlar oynamaya çalışırdım. ilkokulda, lisede genelde tek başıma oynadığım, üniversitede kafama göre kişiler bulunca beraber oynadığımız. iş güç sahibi olunca da, yalnız gecelerde hala tek başıma oynadığım oyundur.

efsanedir.