sevdiğimizi kaybetme durumu eğer ölümse kastedilen bana aile kurmamayı bile düşündürtmüştür. bir eşin olacak bir çocuğun ne olacağı belli değil. diğer yandan zaten kaybetmeyi göze alacağın insanlar varken böyle bir oluşuma girmek sonunu düşünmeden cesaret işi gibi duruyor bana göre. aile kaybı yaşamak sevdiklerini kaybetmek her türlü kötü tedirgin edici, her ne kadar kabul etsekte ölümü hayatımızda gün geldiğinde kabul etmiş gibi davranamıyoruz, zaten davranamayız da. ölüm benim için o kadar hassas bir durum ki ailemi kaybetmemek adına bazen daha önce kendim ölsem acı çekmem gibi bir bencillik düşüncesi bile sarmıştı zamanında.

çok sağlıksız bir konu bu ölüm anasını satayım. insanı çok dert ediyor hele ki sevdiğin biriyse. sağlıklı düşünemediğim nadir konulardan biridir hayatımda, birde buraya girmiş yorum atıyorum neyse bakmayın bana.


edit: şunu da söylemek istiyorum. ölümün varlığından habersiz insanlarmışız gibi küçücük şeylerden küsüp gurur yapıyoruz ya birde işte en büyük saçmalıklardan biri de budur.