koşaradim
 
gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim 
ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak 
ne bir içten dostunuz var acınızı alacak 
unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu; 
toprağı rüzgârı denizi göğü 
o her zaman bir insanla anlamlı 
tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı 
unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların 
ve ucuz korkuların kör kuyularına 
daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.
 
fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan 
koşaradım gidiyorsunuz işinize değişmeyen yollardan 
kurulmuş saatler gibi günboyu çalışıp tekdüze 
uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize. 
ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz 
unuttunuz başkalarının acısını duymayı 
küçük çıkarların büyük kurnazları 
alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı 
sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım 
unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek 
düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst 
dışa vurmayı duygularınızı 
unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.
 
gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim 
-ki bu en büyük kötülüktür size- 
yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla 
denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi 
gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar 
uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz. 
sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde 
insanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke 
anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz. 
ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan 
bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına 
koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim 
koşaradım 
duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde..
 
şükrü erbaş